در شرف باخت بودن مزایای خود را دارد. AMD با تکیه بر نیروی خود نبرد دشوارش را با اینتل پیش برده و چنین رویکردی جواب داده است؛ اما به اندازه کافی.

AMD در طول هفت سال گذشته، از یک سازنده پردازنده درجه دوم که به آن تنها به‌عنوان سازنده‌ای با تراشه‌های ارزان‌قیمت‌تر نسبت به محصولات اینتل نگاه می‌شد، به غولی واقعی در حوزه فعالیتش تبدیل شده است. این شرکت در هر نسل، همیشه چند پردازنده‌ با ارزش خرید بالا را عرضه کرده و حتی زمانی که اینتل محصولات مشابهی را تولید و عرضه می‌کند، با قدرت در میدان رقابت باقی می‌ماند.

اما امسال اوضاع متفاوت به نظر می‌رسد. پردازنده‌های جدید این شرکت یعنی Ryzen 9000 حرفی برای گفتن ندارند. این پردازنده‌ها بیشتر شبیه به محصولاتی هستند که توسط شرکتی که چیزی برای از دست دادن ندارد، تولید شده‌اند و این موضوع اصلاً خوب نیست.

اجازه دهید به اوایل سال ۲۰۱۷ برگردیم؛ زمانی که رقابت تیم قرمز با اینتل آغاز شد. AMD در آستانه معرفی معماری میکرو Zen به جهان بود؛ این معماری، فناوری کاملاً متفاوتی از تیم قرمز محسوب می‌شد و می‌توان آن نیروی محرکه‌ موردنیاز شرکت توصیف کرد.

AMD قبل از معرفی Zen، به مدت شش سال برای بهبود معماری Bulldozer تلاش می‌کرد (این معماری تقریباً شرکت را به ورشکستگی کشاند!) در معماری Zen به‌جای اتخاذ رویکرد بهره‌مندی از عملکرد چندرشته‌ای نسخه‌های Bulldozer در سال‌های قبل، بر عملکرد هر هسته متمرکز شد. تیم قرمز به‌جای اینکه برای تولید محصولات ارزان‌تر تلاش کند، می‌خواست تاج اینتل را برباید.

استفاده از معماری Zen جواب داد. AMD در ابتدا قصد داشت با کمک معماری Zen هدف افزایش ۴۰ درصدی دستورالعمل‌ها در هر کلاک (IPC) را محقق کند و زمانی که طراحی به پایان رسید، به افزایش ۵۲ درصدی IPC دست یافت. با وجود اینکه در زمان عرضه پردازنده‌های Ryzen مشکلاتی وجود داشت، اما این پردازنده‌ها موفقیت غیرقابل‌انکاری برای شرکت بودند.

اینتل به‌شدت تمایل داشت از ساختار معماری Zen سر درآورد. سال‌ها گذشت، نسل‌ها عرضه شدند و تیم آبی‌ با هر دسته جدید از پردازنده‌ها حدود ۵ درصد افزایش عملکرد در هر سیکل کلاک را ارائه داد. AMD نمی‌دانست که اینتل به این روند عادت خواهد کرد (کار روی Zen در سال ۲۰۱۲ آغاز شد)؛ اما آماده بود تا از بازاری که دیگر به پردازنده‌های مشابه درحال تولید توسط اینتل در هر سال تمایلی نداشت، بهره‌برداری کند.

در سال ۲۰۱۶، شرکت AMD قبل از عرضه معماری Zen تنها ۹ درصد از بازار پردازنده‌های دسکتاپ را در اختیار داشت؛ اما طبق آخرین آمار از سازمان پژوهشی مرکوری ریسرچ (Mercury Research)، این شرکت اکنون تقریباً ۲۴ درصد از بازار را در اختیار دارد؛ حتی برخی از افراد معتقدند AMD در سال ۲۰۲۴ بیشتر از اینتل شناخته شده است.

درحالی‌که اینتل تلاش می‌کرد تا برنامه جدیدی ایجاد کند، AMD با عرضه مداوم محصولات عالی به اینجا رسید. پردازنده Ryzen 2000 در سال ۲۰۱۸ با طراحی +Zen عرضه و هسته اصلی در آن بهینه‌سازی شد. Ryzen 3000 یک سال بعد با Zen 2 به بازار آمد و AMD را به‌عنوان یکی از رهبران بازار تثبیت کرد. Ryzen 5000 دو سال بعد عرضه و AMD را با پردازنده‌هایی مانند Ryzen 7 5800X3D در صدر تولیدکنندگان پردازنده‌های طراحی‌شده برای اجرای بازی‌های رایانه‌ای قرار داد.

نقدهای دوران نخستین نسخه‌های معماری Zen مانند پیشگویی بودند: TechPowerUp نوشت: «با عرضه پردازنده‌های جدید Ryzen، عصر جدیدی برای AMD آغاز و این شرکت به رقابت با غول اینتل بازمی‌گردد. صرف‌نظر از استفاده یا عدم استفاده شما از پردازنده‌های Ryzen، این رقابت احیاشده به نفع همه ما خواهد بود؛ چه ازنظر عملکرد، چه ویژگی‌ها و چه قیمت‌گذاری».

رقابت احیا شد؛ چیزی که در چند سال گذشته شاهد آن بوده‌ایم. اینتل خود را جمع‌وجور کرد و پردازنده‌های Alder Lake را برای رقابت با پردازنده‌های Ryzen 5000 عرضه کرد. سپس AMD با Ryzen 7000 پاسخ داد که به لطف پردازنده‌های نسل ۱۳ و ۱۴ اینتل رقابتی باقی ماند. این شرکت برای کسانی که تنها به بازی اهمیت می‌دهند نیز پردازنده‌های برجسته‌ای مانند Ryzen 7 7800X3D عرضه کرده؛ اما در چند سال گذشته، این سؤال مطرح شده که آیا AMD بهتر است یا اینتل.